Het is tijd voor een terugblik op het schrijfjaar 2017. Het was weer een jaar vol mooie verhalen, bundels en evenementen.
In april hield ik met twee collega-schrijvers een heuse signeersessie. In Boekhandel De Kler in Leidsenhage signeerden we exemplaren van de bundel 25 Obsessies. Een leuke ervaring!
Het is tijd voor een nieuwe badkamer. Vol goede moed ga ik naar een meubelboulevard waar meerdere badkamerwinkels zijn. In de eerste winkel komt meteen een man in pak naar me toe, die me een kopje koffie aanbiedt. Ik sla de koffie beleefd af en maak voor de vorm nog een rondje door de zaak, maar loop zo snel mogelijk weer naar buiten. Een zaak met kopjes koffie is zeker buiten mijn budget. Het feit dat nergens prijskaartjes bij hangen, bevestigt dat alleen maar.
Gelukkig zijn er ook een paar vriendelijker geprijsde winkels met schreeuwerige aanbiedingen en een outlet afdeling. Geen maatpakken, geen koffie. Wel onderkasten met soft-close lades. En hoge kasten met soft-close deurtjes. En toiletten met soft-close brillen en deksels. Als je tegenwoordig badkamermeubels aanschaft, hoef je nooit van je leven meer iets dicht te duwen. Jammer natuurlijk als je wat frustraties wil afreageren door eens flink met een deur te slaan. Het duurt vast niet lang voordat kamerdeuren en huisdeuren ook soft-close zijn. Wel zo fijn voor de buren.
Dan begint het grote wachten. Alle meubels en onderdelen worden thuisbezorgd. De ene keer is het een klein pakketje dat de postbode brengt. De andere keer staat er een bezorger met een bus vol gigantische pakketten voor de deur. Eén bezorger. Dat betekent dat ik zelf moet helpen de douchedeur naar boven te sjouwen. Twee smalle portiektrappen op. Vraag niet hoe, maar het lukt. Zo ook het spiegelkastje en de wastafel met meubel. Ongelooflijk hoe zwaar die kleine kastjes kunnen zijn.
Na een week zijn alle spullen binnen. De badkamerverbouwing moet nog beginnen, maar ik moet eerst even bijkomen.
Ik heb een nieuwe broek nodig. Nou schijnen veel vrouwen gek te zijn op winkelen, of nog erger: shoppen. Dat zal ik nooit begrijpen. Zoeken tussen allemaal rare modellen die blijkbaar hip zijn, maar ik nooit van m’n leven zou willen dragen. In een te klein pashokje alles passen, bij te grote spiegels, met te fel licht. Aan mij is het niet besteed. Maar goed, soms heb je toch echt wat nieuws nodig en een broek online bestellen is kansloos. Je ontkomt niet aan passen.
Dus dapper stap ik een winkel in. Rekken vol spijkerbroeken, dat moet goed komen. Nou wil ik graag een nieuwe broek. Dat leek mij een open deur. Als ik naar de winkel ga om een broek te kopen, dan wil ik er een die nieuw is. Net uit de fabriek. Nog niet gedragen. Maar dat is niet meer te vinden. Elke broek zit vol scheuren en vale plekken. Hoe dat in de mode is geraakt, zal ik nooit begrijpen.
gave
Ik spreek een verkoopster aan en vraag naar een gave broek. Ze aarzelt even en wijst me dan waar ‘de nieuwste modellen’ hangen. Ik herhaal mijn vraag nog een keer en leg uit dat ik met gaaf niet hip of in bedoel, maar heel. Ze grijnst schaapachtig en gaat met me mee zoeken. Na een kwartier door alle rekken struinen heeft ze drie modellen gevonden die heel zijn. Eén heeft wel vervaagde strepen bij de bovenbenen, maar ik vind het intussen sneu om daarover te klagen.
Met de drie broeken ga ik de kleedkamer in. De verkoopster heeft zo haar best gedaan, dat ik niet verder durf te zeuren. Ze zijn inderdaad vrij van scheuren en gaten, maar het model is verschrikkelijk. Tegenwoordig is alles skinny. Dat betekent dat de broekspijpen te smal zijn, vooral aan de onderkant. Dat is vast hartstikke leuk als je zelf lekker skinny bent, maar mijn bolle kuiten rekken de stof op tot het uiterste.
Snel schiet ik mijn eigen broek weer aan – met wijd uitlopende pijpen, totaal uit de mode, maar zo fijn – en loop de winkel uit, met een grote boog die verkoopster ontwijkend. Buiten slaak ik een diepe zucht. Op zoek naar een nog minder hippe winkel.
Tussen duizenden schreeuwerige blinkende telefoonhoesjes vind ik ineens een mooie. Hij heeft groene en paarse motiefjes en de tekst Hakuna Matata. Die is van mij.
Geen zorgen, dat is de betekenis van Hakuna Matata. Of je dat wist, maakt niet uit. Je voelt het vanzelf als je het vrolijke deuntje hoort. Wie The Lion King gezien heeft – en wie heeft dat nou niet? – ziet ook meteen het stokstaartje Timon en zwijntje Pumbaa voor zich. Ze zingen het nummer, vrolijk dansend door de jungle, in een poging de jonge Simba op te vrolijken. En het werkt. Natuurlijk, hoe kun je niet vrolijk worden van zulke gezelligheid?
No worries for the rest of your day
of in de Vlaamse versie:
Ge hebt geen zorgen zorg maar dat ge geniet
Dat het een werkelijk bestaande uitdrukking in Swahili is, weet vast bijna niemand. Maar al waren het gewoon wat bij elkaar geplakte klanken, dan nog is het een ijzersterke uitdrukking. Het is een eigen leven gaan leiden. Er zijn bijvoorbeeld verschillende kinderdagverblijven die Hakuna Matata heten. Hoe vrolijk zullen de kindertjes daar wel zijn? Die gaan toch de hele dag zingend en lachend door het leven? En waarschijnlijk ook dansend en stuiterend. Een kalmerend liedje is het niet.
Opvallend is dan ook de yogapraktijk met de naam Hakuna Matata. Natuurlijk begrijp ik goed dat de filosofie van geen zorgen past bij yoga, maar het opgewekte dansje dat er in mijn hoofd bijhoort, heeft toch weinig met de ontspanningsoefeningen van yoga te maken. Waarschijnlijk heeft geen van deze yogatypes ooit de musical of film gezien. Veel te uitbundig voor ze.
Sinds mijn telefoon in het nieuwe hoesje zit, heb ik elke dag Hakuna Matata in mijn hoofd. Wat er ook gebeurt gedurende de dag, ik neurie het optimistische wijsje. Sindsdien ga ik heel wat opgewekter door de dagelijkse beslommeringen. Geen zorgen. Zorg maar dat ge geniet. Het is waar wat ze zingen: het is een filosofie. Een echte levenswijsheid.
Je verwacht het niet van een kinderfilm, maar misschien zijn Timon en Pumbaa wijzer dan alle verstandige volwassen mensen bij elkaar. Maak je gewoon geen zorgen, wees trouw aan je vrienden en doe af en toe een dansje. Het werkt voor Timon en Pumbaa, het werkt voor Simba, het werkt vast ook voor jou.
Eindelijk ben ik doorverwezen naar een dermatoloog. Na een stuk of zes probeersels van de huisartsen is de uitslag op mijn onderbenen alleen maar erger geworden, dus ik ben blij dat ik nu bij een expert terecht kan.
Ik kan mijn verbazing maar net verbergen als ik binnenstap. In plaats van de grijze geleerde man die ik verwacht, is het een jonge vrouw. Van mijn leeftijd eigenlijk. Maar goed, ze heeft een wit pak aan en een diploma aan de muur. Niet zeuren. Ze heeft ervoor gestudeerd.
Ze bekijkt de plekken op mijn benen en drukt erop. Geen handschoentjes, geen gepoets met desinfecterende crème achteraf. Ik heb nog geen arts eerder zo relaxed zien doen met mijn geïnfecteerde huid. Maar goed, ze zal het wel weten. Hoewel ze net als voorgaande slimmeriken mij het advies geeft er niet aan te krabbelen. Ja, dat snap ik ook wel! Maar het jeukt!
‘Ik geef je deze crème mee,’ ze noemt een onmogelijke combinatie van klanken, ‘die moet je elke avond in occlusie gebruiken.’ Ik kijk haar vragend aan. ‘Dit gaat een beetje gek klinken,’ waarschuwt ze. ‘Je smeert de crème op de plekken en dan doe je er folie overheen. Gewoon van dat doorzichtige vershoudfolie.’ Ik schiet in de lach, inderdaad een beetje gek. Ze gaat verder over het vasttapen aan de randen. Onopvallend kijk ik nog een keer naar het diploma aan de muur. Zoiets is makkelijk na te maken.
Aangezien ze er bij de apotheek ook niet van opkijken, hou ik me toch maar aan het voorschrift. Na een week trekt de uitslag inderdaad eindelijk weg. Ongelofelijk. Volgende week ga ik terug naar de dermatoloog. Ik ben benieuwd wat ze verzint tegen de nieuwe uitslagplekken die het tape veroorzaakt heeft.
Nederland telt meer fietsen dan mensen. Dat klopt wel als je er over nadenkt. Iedereen heeft wel een fiets en hoeveel mensen ken je die bijvoorbeeld een stadsfiets en een racefiets hebben? Of een elektrische fiets en één waar je zelf het werk moet doen? Of een bakfiets erbij voor vervoer van kinderen of spullen? Het handjevol mensen dat geen fiets bezit – baby’s en hoogbejaarden – valt daar makkelijk tegen weg.
Dat ons land zo’n fietsland is, komt ongetwijfeld doordat het land plat en klein is. Maar het lijkt ook een beetje dom, voor een land waar het zoveel regent. Fietsen door de regen is vervelend en gevaarlijk. Niet alleen door gladde straten, maar zeker ook door regenpakken en -poncho’s die het zicht belemmeren en aan stuur of trappers blijven haken.
Waarom houden we dan vast aan het minst regen-vriendelijke vervoersmiddel? Ik ben niet de eerste die zich dat afvraagt. Op www.hetregentbijnanooit.nl houdt een woon-werk-fietser bij hoe vaak hij droog overkomt. Wat blijkt? Maar 9 % van de tijd regent het. Dus met goed plannen en een beetje geluk, kun je bijna altijd droog overkomen.
Daar denk ik nog eens aan als ik op de fiets naar mijn werk een regenbui over me heen krijg, net nadat de capuchon door een stevige tegenwind van m’n hoofd is gewaaid. Toch ben ik nog altijd beter af dan de chagrijnige koppen in de lange rij stilstaande auto’s waar ik langs fiets… Ik moet er niet aan denken.
Het is tijd voor een terugblik op het schrijfjaar 2017. Het was weer een jaar vol mooie verhalen, bundels en evenementen.
Er verschenen dit jaar vijf van mijn korte verhalen in bundels:
