Verse Benen
Eindelijk ben ik doorverwezen naar een dermatoloog. Na een stuk of zes probeersels van de huisartsen is de uitslag op mijn onderbenen alleen maar erger geworden, dus ik ben blij dat ik nu bij een expert terecht kan.
Ik kan mijn verbazing maar net verbergen als ik binnenstap. In plaats van de grijze geleerde man die ik verwacht, is het een jonge vrouw. Van mijn leeftijd eigenlijk. Maar goed, ze heeft een wit pak aan en een diploma aan de muur. Niet zeuren. Ze heeft ervoor gestudeerd.
Ze bekijkt de plekken op mijn benen en drukt erop. Geen handschoentjes, geen gepoets met desinfecterende crème achteraf. Ik heb nog geen arts eerder zo relaxed zien doen met mijn geïnfecteerde huid. Maar goed, ze zal het wel weten. Hoewel ze net als voorgaande slimmeriken mij het advies geeft er niet aan te krabbelen. Ja, dat snap ik ook wel! Maar het jeukt!
‘Ik geef je deze crème mee,’ ze noemt een onmogelijke combinatie van klanken, ‘die moet je elke avond in occlusie gebruiken.’ Ik kijk haar vragend aan.
‘Dit gaat een beetje gek klinken,’ waarschuwt ze. ‘Je smeert de crème op de plekken en dan doe je er folie overheen. Gewoon van dat doorzichtige vershoudfolie.’ Ik schiet in de lach, inderdaad een beetje gek. Ze gaat verder over het vasttapen aan de randen. Onopvallend kijk ik nog een keer naar het diploma aan de muur. Zoiets is makkelijk na te maken.
Aangezien ze er bij de apotheek ook niet van opkijken, hou ik me toch maar aan het voorschrift. Na een week trekt de uitslag inderdaad eindelijk weg. Ongelofelijk. Volgende week ga ik terug naar de dermatoloog. Ik ben benieuwd wat ze verzint tegen de nieuwe uitslagplekken die het tape veroorzaakt heeft.
