De zeven dwergen en Sneeuwwitje

Er was eens een klein huisje, midden in het bos. In dat huisje woonden de zeven dwergen: Doc, Grumpie, Stoetel, Giechel, Niezel, Dommel en Bloosje. Op een avond, als het werk er weer op zit, zitten ze allemaal bij elkaar in de eetkamer. Grumpie kijkt uit het raam van het huisje.
‘Het is toch niet eerlijk?’ zegt hij tegen niemand in het bijzonder. Doc, die net vlak achter hem langs door de eetkamer loopt met zijn handen vol haardhout, is de enige die hem hoort. De andere dwergen zitten ook in de kamer, maar Niezel moest net niezen op het moment dat Grumpie sprak. Doc legt het hout neer en gaat naast Grumpie voor het raam staan.
‘Wat is niet eerlijk?’ vraagt hij, al weet hij eigenlijk al waar Grumpie het over heeft.
‘Sneeuwwitje, pardon, ik bedoel Prinses Sneeuwwitje, Hare Koninklijke Hoogheid,’ zegt Grumpie overdreven.
‘Grump! Zo praat je toch niet over onze lieve Sneeuwwitje. Ben je soms vergeten wat ze allemaal voor ons gedaan heeft?’
‘Nee hoor, maar zij is wel vergeten wat wij allemaal voor haar hebben gedaan, hè?’
(meer…)

Op zoek naar Anna

Met twee handen wrijft Maarten de slaap uit zijn ogen. Meteen komen de gebeurtenissen van gisteravond weer boven. Waarom was het toch weer misgegaan? Hij had echt gedacht dat het deze keer anders was.
Toen hij Sabine leerde kennen, dacht hij dat alles anders zou zijn. Zijn vorige twee relaties waren ook al na een maand gestrand. En al wil Maarten het niet graag toegeven, hij weet wel dat het beide keren om dezelfde reden was misgegaan. Nu kan hij nog steeds niet geloven dat hij het weer heeft laten gebeuren. Weer heeft hij een leuke relatie met een geweldige vrouw mis laten lopen om diezelfde stomme reden: Ze is niet Anna.
Met een bak sterke koffie loopt Maarten door de huiskamer. Hij kijkt uit het raam naar de appartementen aan de overkant van de straat. Alleen linksonder brandt al een licht. Een man en een vrouw zitten samen aan tafel te ontbijten. Maarten zucht en loopt weg van het raam. Hoe was het toch weer zover gekomen?

(meer…)

Limerick

Er was eens een man uit Den Haag
Die had wel een heel grote maag
Toen iemand hem vroeg
Heeft u nu genoeg?
Zei hij: nog een kilootje graag

 
dichtvorm: limerick
 

Grafschriften

Hij was paragnost bij leven
Nu heeft hij de geest gegeven

 

Deze atheïst rust zacht
Er is niemand die op hem wacht

 
dichtvorm: grafschrift/epitaaf
 

Sprookje: De onhandige prins

Een prins op een wit paard
kwam aangereden met een vaart
‘Waar is de prinses?’ riep hij hijgend
De dwergen wezen zwijgend

Daar lag de prinses diep te slapen
De dwergen stonden hem aan te gapen
‘Geen zorgen,’ zei de prins tegen hen
‘Ik zal haar kussen, nobel als ik ben’

Maar net toen hij haar wilde kussen
kwam er plots iets tussen
Met een oorverdovend geluid
nieste de prins het uit!

Het was de kracht van deze nies
die de prinses de lucht in blies
Ze schrok wakker, meters hoog
waarna zij lachend verder vloog

 

Vulkaan

Eyjafjallajökull

Nieuwslezers vrezen met grote vrezen
als zij over de vulkaan moeten lezen
Over die naam struikelen ze geheid
Philip Freriks stopte net op tijd

 
dichtvorm: kwatrijn