Schrijven a la Annie M.G. Schmidt

, , , , , , 0 Comments

Op een mooie Pinksterdag, 19 mei 2013, volgde ik de workshop Schrijven à la Annie bij het Schrijfatelier in Amsterdam. Elsbeth Vernout nam ons mee door de versjes, liedjes en verhalen van Annie M.G. Schmidt en zette ons zelf aan de slag. Ik ging naar huis met heel wat stukjes en beginnetjes. Hier één van mijn resultaten:

 

De Wolkenwei

Welkom in de Wolkenwei
Leuk dat je je meldt bij mij
Mijn naam is Dot van Donzenveer
Ik zorg voor zonnig, rustig weer

Morgen geef ik een stralend feest
want er is 300 jaar geen storm geweest
Sinds ik de koningin ben hier
maken we rustig en kalm plezier
Geen rennen en springen en schreeuwen meer
De wolkenbewoners zijn kalm als het weer

Als iemand hier naar binnen wil
en zijn mond en voeten staan nooit stil
dan hou ik hem tegen aan de poort
voordat hij de donzige rust verstoort

Ik laat hem 100 rondjes hollen
en warme melk drinken, maar wel volle
Dan blaas ik een wijsje, loom en traag
waarna ik hem slapend naar binnen draag

 

 

Rollend door Rome

, , , , , , 0 Comments

Laatst was ik een weekend in Rome. Even als een echte toerist in een paar dagen alle culturele hoogtepunten bekijken.

Het was me al vaker opgevallen in Europese hoofdsteden, en nu ook in Rome, dat de stoepen zo hoog zijn. Zeer rolstoel-onvriendelijk. Om nog maar te zwijgen van invalidenwagentjes, kinderwagens, rollators etc.

Behalve de enorme hoge afgronden van de stoepen, zijn die stoepen ook nog eens veel te smal en volgepropt met doorgegroeide boomwortels, kraampjes met drinken en snacks, kleedjes waarop zonnehoedjes en andere rommel verkocht wordt.

Bovendien is er zo’n gebrek aan parkeerruimte dat ook op straathoeken de auto’s en scooters centimeters van elkaar geparkeerd staan. Als je dus al van de metershoge stoep afgekomen bent, moet je nog op zoek naar een opening om ook echt bij de straat te komen.

Het absolute toppunt was in een eettentje waar ik het invaliden-toilet gebruikte, omdat er een lange rij stond bij de dames. Toen ik naderhand mijn handen wilde wassen, greep ik mis bij de kraan. Na even zoeken vond ik de bediening van de kraan… een voetpompje. Leuk idee, maar in een rolstoelvriendelijk toilet misschien niet de beste keus! Als je benen niet goed genoeg werken om zelf te lopen, is de kans toch ook klein dat ze een pompje kunnen bedienen?

Pas toen ik mij over dat voetpompje bij mijn reisgenoot zat te beklagen, drong het tot me door dat ik het toilet alleen had kunnen bereiken door een trap af te lopen. Geen lift te bekennen. Handig, zo’n rolstoelvriendelijk toilet in de kelder.

Ik stel me zo voor dat ze met het hebben van een invaliden-toilet precies aan de wettelijke verplichting hebben voldaan, maar niemand eraan had gedacht om in die wet te schrijven dat het toilet ook bereikbaar moet zijn.

Ons weekendje Rome was trouwens zeer geslaagd. Met dank aan onze gezonde benen.

 

 

 

Lissabon – Berlijn – Naar huis

, , , , , 0 Comments

City2Cities, een internationaal literatuurfestival in Utrecht (20 – 28 april 2013), organiseerde dit jaar een schrijfwedstrijd. De opdracht was een reisverhaal te schrijven. Omdat City2Cities dit jaar in het teken van Lissabon en Berlijn staat, schreef ik een verhaal dat die twee steden verbindt. Omdat mijn verhaal niet tot de 30 genomineerden hoort, kan ik het nu al hier delen.

Naar huis

Na vier weken Afrika was de aankomst in Lissabon tegelijkertijd een cultuurschok en een verademing geweest. Lissabon was ineens weer een moderne, westerse stad. Dat stond in schril contrast met de savanne van Mozambique. Maar wat waren we gelukkig toen we ergens buiten het centrum het plein Largo de São Domingos vonden; een stukje Afrika in Portugal. Vol weemoed dansten we die avond een kizomba, zonder de Angolese dans echt onder de knie te hebben. We aten een garnalen-moqueca en waanden ons nog één avond terug in het eindeloze Afrika.

We hadden in een week nog lang niet genoeg van Lissabon gezien, maar we moesten door. Of eigenlijk terug. Terug naar huis. Dus knikten we nog één keer naar Cristo Rei, het levensgrote Christusbeeld, en keerden het de rug toe.

Stilzwijgend zaten we uit het raampje van de trein naar de Portugese zon te staren. De vrijheid en het avontuur zaten nog in onze schoenen. We waren nog niet klaar om die thuis weer uit te schudden en weer een fatsoenlijk werkend leven op te bouwen. Maar het geld raakte op en we konden niet eeuwig blijven zwerven. Dus zaten we de negen uur lang naar Madrid te mijmeren over banen. Ik merkte dat Tom iets avontuurlijks in zijn nieuwe baan probeerde te stoppen. Mijn idee om reisleidster te worden, sloeg niet aan. Op reis zonder Tom en met een meute zeurende Hollanders… Dan liever weer bij het uitzendbureau aan de slag. En Tom zou weer een baan als accountmanager vinden. Het gewone leven zou wel weer wennen.

De vijftien uur lange reis van Madrid naar Parijs, waar we zo tegenop gezien hadden, vloog voorbij. Ons gemijmer over avontuurlijke banen en internationale buitenkansen was nog even voortgezet, maar nog voor we Valladolid voorbij waren, klonk Toms gesnurk door de coupé. Niet lang daarna was ik zelf ook in onrustige dromen verzonken.

(meer…)

Hemels Genot en Eigentijds Auteurschap

, , , , , , , , 2 Comments

Vandaag was het zover: de presentatie van de verhalenbundel Hemels Genot.
De bundel is ontstaan uit een schrijfwedstrijd georganiseerd door Schrijfatelier Alicia. De opdracht was een verhaal te schrijven rond het thema Hemels Genot. De wedstrijd leverde 220 inzendingen op. Daar werden door Alicia en Lulu Wang 50 genomineerden en vijf winnaars uitgekozen.

 

Mijn verhaal Genieten was één van de 50 geselecteerden en werd opgenomen in de bundel die vandaag gepresenteerd werd. De vijf winnaars mochten hun verhaal voordragen. Daarna kregen alle geselecteerden een exemplaar van de bundel en een ster waarmee een volgend eigen boek aanbevolen wordt door de Boekenrealisator, die ook voor het drukken van deze bundel heeft gezorgd.

 

 

Aansluitend was er een masterclass van Lulu Wang over Eigentijds Auteurschap. Zij vertelde vol enthousiasme over haar eigen ervaringen met het schrijven en uitgeven van haar tien boeken. Het belangrijkste wat ik meeneem is haar waarschuwing om je niet te veel te laten sturen door uitgevers en boekhandelaren, maar trouw aan jezelf te blijven. 
Eigentijds auteurschap is naar je hart luisteren.

 

 

 

 

 

Verstandskies

, , , , , 0 Comments

Trillend als een rietje neem ik plaats in de stoel. Een week geleden was ik ook al hier bij de tandarts, voor de jaarlijkse controle. ‘Jaarlijks’ is niet het goede woord, ik bleek al sinds 2009 niet meer geweest te zijn, oeps. Maar goed. De tandarts was tevreden over mijn tanden. Alleen merkte hij tussen neus en lippen op dat er een gaatje in m’n verstandskies zat en dat hij die maar beter kon trekken.

Dus laat ik me nu met tegenzin in de stoel zakken. Ik begin meteen allerlei vragen te stellen. Moet er ook een hechting in? Hoe lang werkt de verdoving?
Zijn gehandschoende handen duiken in m’n mond. Ineens bedenk ik het enige pluspunt van het beroep tandarts: je kunt mensen het zwijgen opleggen.

Er gaat meteen aan twee kanten van de kies een verdoving in. Mijn beeld dat mijn halve gezicht scheef zal hangen blijkt niet te kloppen. Eigenlijk is er van buiten niks te zien. En van binnen is er alleen een vieze smaak.

Ik dacht dat de verdoving een tijdje in moest werken, maar nee, hij begint meteen mijn kies aan te vallen. Niet te zachtjes zet hij een soort beitel er tegen, tot de kies krakend meegeeft. Met nog een paar andere werktuigen is het onding er zo uit gewrikt. Gelukkig meldt hij meteen dat een hechting niet nodig is.

Trots laat de tandarts mijn verstandskies zien. De wortels zijn gekruld als weerhaken. Hij vertelt opgewekt dat als hij dat op de röntgenfoto’s gezien had, hij er niet aan begonnen was. Fijn om te weten.
Op het aanbod om de kies mee naar huis te nemen ga ik maar niet in.

Ik krijg een gaasje om op te bijten en de stoel gaat weer rechtop. Daarmee verdwijnt ook al het bloed uit mijn hoofd en de wereld begint te draaien. De stoel maar weer naar achter. Ik rek mijn verblijf nog even. Zodra ik weer kleur in m’n gezicht heb, stuurt de tandarts me naar een stoel in de wachtkamer. Zijn werk moet door.

Thuis laat ik al het klaargelegde ijs, paracetamol en vloeibaar voedsel links liggen. Ik kan gewoon met rechts kauwen, niet te hard. Twee dagen wat minder eten kan geen kwaad. Verder is er al gauw niks meer aan de hand.
De andere verstandskies zal er ook een keer uit moeten. Ach.

 

Schrijven in Letterdyfe House, Connemara, Ierland

, , , , , , , , 2 Comments

Afgelopen week zat ik met negen andere schrijvers in een prachtig landhuis met de naam Letterdyfe House, in het mooiste deel van West Ierland: Connemara.Letterdyfe Bankje

 

Onder de bezielende leiding van schrijfdocenten Henk Weltevreden en Willy Hilverda haalden we inspiratie uit het kleine havendorpje Roundstone, het sprookjesachtige bos rondom het huis en natuurlijk de gesprekken met elkaar.
Letterdyfe Bos

 

Henk gaf ons tassen vol ideeën waar we zelf keuzes uit konden maken. Zo schreef ik een verhaal over een stel dat in Roundstone in een hotel incheckt voor twee maanden, met een koffertje met een in dekens gewikkeld voorwerp.
Narrathon kaartjes gaven mij een beginzin, eindzin, genre, hoofdpersoon, gebeurtenis, etc. die ik in een verhaal moest verwerken, wat een sprookje met zingende dieren opleverde.

 

Willy gaf ons schrijfopdrachten die in de loop van de week opbouwden van een personage naar een monoloog naar een dialoog. Het voordragen van de dialogen leverde een paar hilarische toneelstukjes op. Maar het leverde vooral boeiende personages en dialogen op – de basis van elk sterk verhaal.

Tim Robinson

Aran Islands

 

Tussen het schrijven door maakten we tijd om schrijver Tim Robinson te bezoeken.

 

En we wandelden een dagje rond over de rotsachtige Aran Islands.

 

 

 

Kortom: veel geschreven, geleerd, gelezen, gezien, gelachen, gegeten en vooral… gezellig.

 

Letterdyfe Henk

 

«< 24 25 26 27 28 >»