Lissabon – Berlijn – Naar huis
City2Cities, een internationaal literatuurfestival in Utrecht (20 – 28 april 2013), organiseerde dit jaar een schrijfwedstrijd. De opdracht was een reisverhaal te schrijven. Omdat City2Cities dit jaar in het teken van Lissabon en Berlijn staat, schreef ik een verhaal dat die twee steden verbindt. Omdat mijn verhaal niet tot de 30 genomineerden hoort, kan ik het nu al hier delen.
Naar huis
Na vier weken Afrika was de aankomst in Lissabon tegelijkertijd een cultuurschok en een verademing geweest. Lissabon was ineens weer een moderne, westerse stad. Dat stond in schril contrast met de savanne van Mozambique. Maar wat waren we gelukkig toen we ergens buiten het centrum het plein Largo de São Domingos vonden; een stukje Afrika in Portugal. Vol weemoed dansten we die avond een kizomba, zonder de Angolese dans echt onder de knie te hebben. We aten een garnalen-moqueca en waanden ons nog één avond terug in het eindeloze Afrika.
We hadden in een week nog lang niet genoeg van Lissabon gezien, maar we moesten door. Of eigenlijk terug. Terug naar huis. Dus knikten we nog één keer naar Cristo Rei, het levensgrote Christusbeeld, en keerden het de rug toe.
Stilzwijgend zaten we uit het raampje van de trein naar de Portugese zon te staren. De vrijheid en het avontuur zaten nog in onze schoenen. We waren nog niet klaar om die thuis weer uit te schudden en weer een fatsoenlijk werkend leven op te bouwen. Maar het geld raakte op en we konden niet eeuwig blijven zwerven. Dus zaten we de negen uur lang naar Madrid te mijmeren over banen. Ik merkte dat Tom iets avontuurlijks in zijn nieuwe baan probeerde te stoppen. Mijn idee om reisleidster te worden, sloeg niet aan. Op reis zonder Tom en met een meute zeurende Hollanders… Dan liever weer bij het uitzendbureau aan de slag. En Tom zou weer een baan als accountmanager vinden. Het gewone leven zou wel weer wennen.
De vijftien uur lange reis van Madrid naar Parijs, waar we zo tegenop gezien hadden, vloog voorbij. Ons gemijmer over avontuurlijke banen en internationale buitenkansen was nog even voortgezet, maar nog voor we Valladolid voorbij waren, klonk Toms gesnurk door de coupé. Niet lang daarna was ik zelf ook in onrustige dromen verzonken.