italie

Schrijven & genieten

toscane-uitzicht

Afgelopen week zat ik boven op een berg bij het prachtige plaatsje Pietrasanta voor een schrijfretraite. Il Bene biedt hier in Toscane, vlakbij Pisa, een heerlijk zonnig plekje en vooral veel rust. Gastvrouw Elena zorgde dat ik niets te kort kwam. Ik hoefde aan niets anders te denken dan schrijven. En dat heb ik gedaan.

 

 

toscane-tuinVol frisse moed dook ik weer in mijn manuscript dat een tijdje stof had liggen verzamelen. Naar aanleiding van een manuscriptbeoordeling, had ik een plan van aanpak. Mijn wirwar van personages en verhaallijnen moest geordend worden. Ik koos één hoofdpersoon. Haar verhaallijn werd de hoofdlijn. Andere verhaallijnen werden subplots, of moesten weg. Kill your darlings noemen we dat. Er zijn heel wat darlings gesneuveld, maar zoals ik laatst ergens las: het is net als een tuin, als je het onkruid weghaalt, wordt uiteindelijk de hele tuin mooier.

 

toscane-sceneoverzicht

 

Ik heb dagenlang met scenes geschoven, scenes weggegooid en scenes omgeschreven. Aan het eind van de week had ik de structuur te pakken en alle puzzelstukjes op de juiste volgorde. Er zijn nog gaten te vullen, want de week was veel te kort. Maar daar ga ik de komende tijd lekker mee verder. En misschien zoek ik nog wel een week zo’n mooi plekje op.

 

 

 

Rollend door Rome

Laatst was ik een weekend in Rome. Even als een echte toerist in een paar dagen alle culturele hoogtepunten bekijken.

Het was me al vaker opgevallen in Europese hoofdsteden, en nu ook in Rome, dat de stoepen zo hoog zijn. Zeer rolstoel-onvriendelijk. Om nog maar te zwijgen van invalidenwagentjes, kinderwagens, rollators etc.

Behalve de enorme hoge afgronden van de stoepen, zijn die stoepen ook nog eens veel te smal en volgepropt met doorgegroeide boomwortels, kraampjes met drinken en snacks, kleedjes waarop zonnehoedjes en andere rommel verkocht wordt.

Bovendien is er zo’n gebrek aan parkeerruimte dat ook op straathoeken de auto’s en scooters centimeters van elkaar geparkeerd staan. Als je dus al van de metershoge stoep afgekomen bent, moet je nog op zoek naar een opening om ook echt bij de straat te komen.

Het absolute toppunt was in een eettentje waar ik het invaliden-toilet gebruikte, omdat er een lange rij stond bij de dames. Toen ik naderhand mijn handen wilde wassen, greep ik mis bij de kraan. Na even zoeken vond ik de bediening van de kraan… een voetpompje. Leuk idee, maar in een rolstoelvriendelijk toilet misschien niet de beste keus! Als je benen niet goed genoeg werken om zelf te lopen, is de kans toch ook klein dat ze een pompje kunnen bedienen?

Pas toen ik mij over dat voetpompje bij mijn reisgenoot zat te beklagen, drong het tot me door dat ik het toilet alleen had kunnen bereiken door een trap af te lopen. Geen lift te bekennen. Handig, zo’n rolstoelvriendelijk toilet in de kelder.

Ik stel me zo voor dat ze met het hebben van een invaliden-toilet precies aan de wettelijke verplichting hebben voldaan, maar niemand eraan had gedacht om in die wet te schrijven dat het toilet ook bereikbaar moet zijn.

Ons weekendje Rome was trouwens zeer geslaagd. Met dank aan onze gezonde benen.