Een week schrijven over Tasmanen
Afgelopen week was ik in Witteveen, Drenthe voor een schrijf7daagse. Op het mooie, rustgevende Hof van Axen kwamen acht schrijvers onder begeleiding van Inge de Bie schrijven aan hun eigen projecten. We konden lekker de hele week schrijven, wandelen door de groene omgeving, lezen, spelletjes doen en verhalen aan elkaar voorlezen rond het kampvuur.
Ik heb geschreven aan een nieuw kinderverhaal met de voorlopige titel Abel & de Tasmanen. Tasmanen zijn wezentjes die ik bedacht heb. Hier een paar zinnetjes uit de introductie van de tasmanen:
Abel kijkt naar het beestje en zijn mond valt open. Het heeft een rond lijf en is net zo groot als Abel die op zijn knieën zit. Het wezentje is helemaal blauw en heeft een enorme bos haar op zijn hoofd en rug, als de manen van een paard, maar dan veel meer.
Hij krabt op zijn hoofd met zijn hand met drie vingers. Zijn armen zitten een heel rondje om zijn lijf heen geslagen en dan nog is er een stuk arm over om dingen te pakken.
Hij draait zich om, tilt zijn enorme bos haren op en duwt die naar één kant. Met open mond kijkt Abel naar een grote zak die in zijn rug ingebouwd lijkt. Aan de bovenkant is de opening smal samengetrokken. Hij maakt de opening wijder met een spier. Dan trekt hij de spier weer aan en is de tas afgesloten. Zijn manen vallen er weer overheen, zodat er niks meer van de tas te zien is.
Rond het kampvuur las ik het eerste hoofdstuk voor, met bovenstaande intro van de tasmanen. Tot mijn verrassing inspireerde mijn verhaal twee mensen: de kok Jelle die spontaan blauwe pannenkoekjes bakte en Leander de Goede, die meteen een tekening van de tasmaan maakte. En wat voor een tekening! Hij heeft de manen en superlange armen perfect gevangen. Deze tekening kan ik mooi naast mijn monitor hangen ter inspiratie terwijl ik verder schrijf.
