delft

Korte verhalen op het Open Podium in Delft

, , , , , , 0 Comments

Afgelopen vrijdag was het Literair Festival in OPEN in Delft, georganiseerd door de VAK. Het thema was – net als het thema van de boekenweek – Moeder. Verschillende schrijvers lazen voor en vertelden. Bianca Boer en Anne van den Dool lazen eigen verhalen voor. Ann Meijer vertelde een ontroerend verhaal over haar moeder.


Daarna was er op het Open Podium ruimte voor wie een verhaal wilde delen. Daar mocht ik drie van mijn korte 120-woorden-verhalen delen. Natuurlijk allemaal met een moeder erin.



Daarna waren er muzikale optredens van Paul Pleijsier en Ien van Duijnhoven en Ernest van der Kwast las een aantal vermakelijke stukken uit zijn boeken voor.


Tot slot was er de prijsuitrijking van de korte verhalen wedstrijd. Leuk om te zien dat deze werd gewonnen door Gijs Smit, die ik ken van 120woorden.nl, maar die ik zojuist in de pauze voor het eerst in het echt ontmoet had.


Een geslaagde literaire avond, die hopelijk een jaarlijkse traditie wordt.


Zeer korte verhalen Gouden Hart en Delfts Blauw

, , , , , , , 0 Comments

Het derde deel van de Sweek Zeer Korte Verhalenbundel is verschenen. Daarin staan de geselecteerde korte verhalen van de wedstrijdronden met de thema’s: Vlucht, Hart en Brief. In de bundel staat mijn verhaal Gouden Hart en nog 48 andere verhalen. Het boek is te koop voor € 10 bij Sweek of bij mij.

 

 

Intussen is er weer een nieuwe schrijfwedstrijd op Sweek, met als themawoord Blauw. Lees hier mijn verhaal: Een Dag met een Delfts Blauw randje.

 

 

 

Schrijven in de Molen

, , , , 0 Comments

Op donderdag 5 mei, hemelvaartsdag & bevrijdingsdag, was er een speciale editie van het maandelijkse Schrijfcafé Delft. Deze was namelijk in Molen de Roos. We kregen een rondleiding door de molen, die nog dagelijks in werking is. Vanaf de stelling heb je prachtig uitzicht over de binnenstad, zeker op zo’n zonnige dag.

 

molen-delft

 

We schreven ieder een verhaal over een detail in de molen. Het mijne werd geïnspireerd door dit kleurige bord dat bij binnenkomst aan de muur hangt.

 

 

Terug naar de molen

 

molenEen rode stift en een opstapje, dat was alles wat Eline nodig had. Doelbewust zette ze de stift op het bord, waarop een molen stond afgebeeld. Ze tekende pappa, Michael en zichzelf als stokpoppetjes, staand op de bovenste wiek. Haar stiefmoeder Eva tekende ze er mooi niet bij.

 

Nu, twintig jaar later, hangt de kleurige plaat er nog steeds. Eline kijkt om zich heen. Niemand in de buurt. Snel haalt ze een stift uit haar tas. Ze tekent naast haar vader nog een poppetje, met rok. Ze stopt de stift weer weg, net voordat haar vader en Eva aankomen.
‘Kijk,’ zegt Eline. ‘Dit heb ik getekend toen we hier twintig jaar geleden waren.’
‘Zijn wij dat?’ vraagt Eva. ‘Wat lief!’

 

 

Oja, het verhaal heeft toevallig 120 woorden, dus het staat ook op 120w.nl.

 

 

Delfts sprookje

, , , , , 2 Comments

Op 7 september 2013 is het de Delftse Dag van het Schrijven. Elk jaar tijdens de Week van het Schrijven organiseert de VAK (Vrije Academie voor de Kunsten) deze dag vol schrijfactiviteiten. Daarbij hoort ook de schrijfwedstrijd, waarin ik vorig jaar de tweede prijs behaalde met mijn dialoog Er was eens inspiratie. Dit jaar was het thema Delftse Dingen. Mijn inzending haalde geen nominatie, dus kun je mijn sprookje nu hier lezen.

Glazen Hart

Er was eens een meisje met blauwe haren. Ze heette Lila en kon uren bij de rivier zitten. Haar zusjes hielden niet van het water, dus kon Lila daar ontsnappen aan de drukte van haar familie.

Op een dag zat ze weg te dromen bij de zonnestralen die met het water mee dansten. Een zomers briesje deed haar blauwe haren wapperen. Ineens werd haar rust verstoord door een jongen die uit het bos kwam lopen en zomaar naast haar kwam staan. Ze keek op, maar omdat de zon van achter hem kwam, zag ze alleen een silhouet.
‘Mooi is het hier, hè?’ klonk zijn stem.
Lila haalde haar schouders op en keek weer naar het water. De jongen trok zich daar niets van aan en ging naast haar zitten.
‘Ik zie je hier elke dag zitten.’
‘Heb je me begluurd?’ vroeg Lila scherp, terwijl ze hem eindelijk aankeek. Heel even merkte ze zijn donkere krullen en ogen op, maar toen ging haar blik naar zijn borst. Daar was een hartvormige bult te zien, die een zwak licht uitstraalde. Lila kon haar ogen niet afwenden. Het leek alsof zijn hart uit zijn borst probeerde te springen.
‘Wat is er met je hart?’ vroeg ze.
De jongen haalde zijn schouders op. ‘Het doet al een paar dagen zo.’
‘Doet het pijn?’ vroeg Lila bezorgd.
‘Nee, nu niet. Soms wel.’
Lila vond het maar vreemd. Ze was opgelucht toen hij even later weer opstapte.

(meer…)