Chocoladeverhalen
Chocoladefestival Cacao aan de Kade in Helmond organiseerde een leuke verhalenwedstrijd: verhalen over chocola. Mijn inzending viel niet in de prijzen. De 3 winnende verhalen zijn hier te lezen.
Mijn verhaal lees je hieronder.
Letters
Jurre laat zijn benen tegen het bankje zwaaien. Hij heeft net de nieuwe Minions film gezien met zijn moeder. Zij moest naar de wc, Jurre niet. Hij ziet iets op grond liggen en duikt onder de zitting. Een chocoladeletter F. Jammer dat het geen J is. Zou de letter van iemand zijn? Hij draait het doosje om in zijn handen. Er zit een briefje op:
Zoek verder achter het kasteel.
Misschien zijn daar meer chocoladeletters. Die wil hij wel zoeken. Maar zijn moeder vindt dat vast niet goed. Hij kijkt rond, klemt het doosje onder zijn arm en loopt de bioscoop uit. Naar het water, de brug over.
Van de achterkant lijkt het kasteel nog groter dan anders. Jurre zoekt in de bosjes langs de kasteelmuur. Net als hij het op wil geven, vindt hij twee chocoladeletters. Een I en een E. Op de E zit een briefje:
Zoek verder bij Phileutonia.
Gelukkig kent Jurre Phileutonia. Zijn zus speelt dwarsfluit bij de harmonie. Langs het kanaal loopt hij ernaartoe. Voor de deur staan geen bosjes, maar wel een fiets met een mand. Daarin ligt een plastic tasje. Jurre kijkt of niemand hem ziet en graait in het tasje. Twee chocoladeletters! Hij pakt ze en loopt snel weg, voordat iemand denkt dat hij een dief is. Is hij een dief?
De twee letters zijn een B en een A. Achterop de A zit een briefje:
Zoek verder bij het brugwachtershuisje.
Hoe lang zou dit doorgaan? Wat als het donker wordt? Bij de volgende brug staat het huisje, weet Jurre. Hij kan alle doosjes maar net dragen als hij verder loopt. Er zit al jaren geen brugwachter meer in het huisje. Wel zit er een hek voor, met daar tegenaan een fiets. Deze heeft geen mand, wel een tas. Jurre voelt in de tas. Hij trekt er twee doosjes uit.
Verderop op het gras legt hij alle doosjes neer. Op één nieuw doosje zit een briefje:
Daar moet je zijn.
Gelukkig, het eind van de speurtocht! Jurre legt de R en de K erbij. Hij husselt de letters en ziet het. FABRIEK. Dat is vast de Cacaofabriek. Met alle doosjes in zijn armen loopt hij naar de ingang.
Een meneer in pak begroet hem. ‘Welkom! Ik dacht wel dat iemand vandaag onze puzzel zou oplossen.’
Jurre grijnst. Zou hij iets winnen?
‘Gefeliciteerd, jongeman. Ben je in de bioscoop begonnen?’
‘Ja, ik heb de Minions film gezien met mijn moeder.’
‘Waar is je moeder nu?’
Jurre voelt zijn wangen gloeien. Moet hij zeggen dat hij is weggelopen? Op dat moment hoort hij iemand zijn naam roepen. Zijn moeder komt op hem af, geeft hem een stevige knuffel en moppert dan hoe ongerust ze was en hoe gevaarlijk het is om alleen langs het kanaal te lopen.
‘Maar mam, ik heb de speurtocht gewonnen.’
‘Welke speurtocht?’
Jurre laat zijn chocoladeletters zien. De man legt uit hoe Jurre gepuzzeld heeft.
‘Heb ik een rondleiding door de chocoladefabriek gewonnen?’ vraagt Jurre.
De man lacht. ‘Helaas, Sjakie, dit is al jaren geen chocoladefabriek meer. Maar je hebt wel deze chocoladeletters gewonnen en dit chocoladepakket.’ Hij haalt een groot pakket te voorschijn en geeft het aan Jurre’s moeder, want Jurre heeft zijn handen vol letters.
Ze bedanken de man en lopen terug naar hun fietsen. Zijn moeder klaagt dat ze mensen moest vragen of ze Jurre gezien hadden en hoe ze steeds ergens kwam waar hij net geweest was.
‘Dus jij had ook een speurtocht?’ zegt Jurre. ‘Dan mag je wel wat van mijn chocola.’
