24 december 2019

Kerstverhaal: Project X-mas

Inge Hulsker Verhaal hebban, kerst, kerstmis, kerstverhaal, project x, verhaal, x-mas 0 Comments

Project X-mas

‘Dat meen je niet.’ Chris zet zijn glas op tafel. ‘Eerste én tweede kerstdag?’
‘Sorry,’ piept Jaïr. ‘Ik zou liever bij jou zijn.’
Chris weet dat hij het meent. Ze houden allebei van kerst. Hoewel ze weinig familie hebben. Of misschien juist omdát ze weinig familie hebben. Ze eten altijd met z’n tweeën. Beide dagen. De hele middag staan ze in de keuken. Een feestmaaltijd van minstens vijf gangen met bijbehorende wijnen. Een diner dat duurt tot diep in de nacht. Maar Jaïr werkt in het ziekenhuis en daar moet ook met kerst bezetting zijn. Tot nu toe heeft hij het kunnen regelen. Het moest een keer mislopen.

‘Ik heb het!’ Jaïr komt stralend de huiskamer binnen.
Chris moet lachen om zijn enthousiasme. ‘Wat heb je?’
‘Een goed idee voor kerst!’
‘Je moet toch werken? Daar heb je weinig ideeën bij nodig.’
‘Nee, voor jou!’
‘Nou vertel, wat moet ik volgens jou met kerst doen?’ vraagt Chris geamuseerd.
‘Organiseer een diner voor eenzame mensen.’
‘Eenzame mensen? Zoals ik?’
‘Nee, jij bent niet eenzaam. Nou ja, deze kerst wel. Maar ik bedoel mensen die niemand hebben om kerst mee te vieren. Hmm, ja, misschien ook mensen zoals jij. Het zou toch mooi zijn als niemand met kerst alleen is?’
‘Waar vind ik die mensen dan?’
‘Gewoon, een oproepje op internet of zo.’
Chris knikt nadenkend. ‘Het zou fijn zijn om toch een kerstmaaltijd te maken. En dat er dan ook mensen zijn die ervan eten, behalve ikzelf.’
‘Stel je voor, al die mensen die dachten alleen in hun donkere kleine huisjes restjes te moeten eten. En dan kunnen ze ineens aanschuiven bij jouw culinaire verwennerij. Er zal een droom voor ze uitkomen!’
Chris schiet in de lach. ‘Je weet wel een plaatje te schetsen. Mogen ze ook komen als ze niet uit een Charles Dickens-verhaal komen?’
‘Natuurlijk. Het is maar een idee.’
‘Een goed idee,’ besluit Chris. ‘Ik maak een facebook-evenement.’

‘Eh, schat, hoeveel stoelen hebben we in huis?’ vraagt Chris de volgende avond.
‘Stoelen? Stuk of tien. Hoezo?’
‘Ik heb al 37 aanmeldingen voor mijn kerstdiner.’
‘Echt? Gaaf! Zie je wel. Ik zei toch dat er veel mensen zijn die hier behoefte aan hebben. Ik ben zo blij dat je ze kunt helpen.’
‘Heb je gehoord wat ik zei? Zevenendertig! Dat past niet in ons huis. Maar die mensen kan ik niet meer afzeggen, vind ik. Waar moeten we ze laten? Ik heb het evenement gauw afgesloten zodat er niemand meer kan aanmelden. Anders begint het Project X-achtige vormen aan te nemen.’
‘Project X-mas!’ roept Jaïr uit.
‘Hoe kan je zo enthousiast zijn? Wat moet ik nou doen?’
‘Hoe meer zielen, hoe meer vreugd,’ zegt Jaïr simpelweg. ‘Je vindt wel een oplossing.’
Dat is lekker makkelijk praten.
‘Er is blijkbaar veel behoefte aan,’ gaat Jaïr verder. ‘Eigenlijk zonde dat je het evenement hebt dichtgezet.’
Ongelovig kijkt Chris hem aan. Hij houdt van Jaïrs optimisme en positieve levenshouding, maar soms is hij zo naïef als een kind. Chris zucht. ‘Ik neem aan dat je gelijk hebt en ik wel een ruimte vind voor die 37 mensen. Maar meer kunnen er echt niet bij.’

Op eerste kerstdag kijkt Chris tevreden om zich heen. Hij heeft de directeur van de school waar hij werkt kunnen overtuigen om de aula beschikbaar te stellen. Gisteren hebben Jaïr en hij, met hulp van vrienden, flink gesjouwd met tafels en stoelen en de zaal versierd. De lange tafels zijn voorzien van mooie kleden en theelichtjes. De eerste gasten druppelen binnen. De meesten komen alleen en kijken wat verloren als ze binnenkomen. Chris probeert ze op hun gemak te stellen. Hij heeft een paar vrienden zover kunnen krijgen om te helpen met bedienen.
‘Ik had muziek moeten regelen,’ zegt Chris bezorgd tegen Jolijn, die samen met hem de gasten ontvangt.
‘Hmm, ja, het is wel stil,’ zegt Jolijn.
Chris voelt zijn tevredenheid snel omslaan. Tot nu toe zitten alle aanwezigen stilletjes voor zich uit te kijken. Wat als dat de komende uren zo blijft?
Twee oudere dames komen binnen, druk kwebbelend.
‘Goedenavond, meneer. Bent u Chris?’
‘Ja, dat ben ik.’
De vrouw geeft hem spontaan drie zoenen. ‘Wat een enig initiatief. Wij wisten niet wat we moesten. We zijn te oud om een kerstdiner te bereiden, maar waar kan je terecht met kerst? U bent een geschenk uit de hemel!’
Chris voelt zijn wangen gloeien. ‘Dank u. Maar eigenlijk was het idee van mijn man.’
‘Dan moeten we die bedanken. Waar is hij?’ Ze kijkt de zaal rond.
‘Hij is helaas aan het werk.’
‘Jammer.’
‘Ik hoop dat u hem vanavond niet te zien krijgt. Hij werkt namelijk in het ziekenhuis op de hartbewaking.’
‘Oh, hemel, nee, dan hoop ik hem ook niet tegen te komen. Nou ja, op een andere tijd en plaats wel. Wilt u hem hartelijk bedanken voor dit geweldige idee?’
‘Dat zal ik zeker doen. Neemt u lekker plaats.’ Chris wijst de gezellige dames op een strategische plek en ziet dat ze inderdaad een gesprek aanknopen met een aantal stilzwijgende heren. Hij haalt iets geruster adem. Snel stuurt hij een appje naar Jaïr:
Een gezellige dame wil je hartelijk bedanken voor jouw goede idee.
Jaïr heeft het blijkbaar even niet druk, want hij antwoordt meteen:
Graag gedaan! Is iedereen er al? Gaat het goed?
Chris stuurt terug:
Het loopt aardig vol. Gaat goed. Had alleen aan muziek moeten denken.
Meteen klinkt er weer een piepje.
Fijn. Laat ze zelf kerstliedjes zingen, hartstikke sfeervol. Succes, tot vanavond!
Lachend stopt Chris zijn telefoon weg. Echt een idee voor Jaïr. Die kan hartstikke mooi zingen. Chris zelf zou Oh Denneboom nog verpesten.

Niet veel later zijn alle 45 klaargezette stoelen bezet.
‘Er zijn zelfs meer mensen dan verwacht,’ zegt Chris tegen Jolijn.
‘Mooi toch,’ vindt zij. ‘Hoe meer zielen, hoe meer vreugd.’
‘Dat zei Jaïr ook. Ik hoop dat ik genoeg eten heb voor al die zielen.’
‘Maak je daar maar geen zorgen om,’ zegt Jolijn lachend. ‘Volgens mij hebben we genoeg voor de hele stad.’
‘Kom, we gaan opdienen.’
Chris en zijn vrienden lopen de benen uit hun lijf om iedereen te voorzien van eten en drinken. Sommige mensen eten alsof ze in geen jaren een fatsoenlijke maaltijd hebben gehad. Wat misschien ook wel zo is. De meeste mensen praten gezellig met elkaar. De strategische plaatsing van een aantal extrovertere gasten lijkt zijn vruchten af te werpen. Chris loopt langs en vraagt of iedereen het naar zijn zin heeft. De gasten bedanken hem hartelijk of steken met volle mond een duim op.
Als Chris bij de twee praatgrage dames komt, zegt hij: ‘Sorry dat ik jullie even onderbreek,’ want ze zitten te kletsen met hun tafelgenoten. ‘Maar ik wilde even om jullie mening vragen.’
‘Naar mijn mening is dit diner ontzettend goed geslaagd,’ zegt de ene dame meteen. ‘Ik heb ervoor moeten leren hoe facebook werkt, maar het was zeker de moeite waard.’
Chris moet lachen om de oudere dame. ‘Fijn dat u het naar uw zin heeft.’ Hij kijkt naar de anderen aan dit stuk tafel en het ziet er gezellig uit.
‘Ik dacht alleen dat er muziek ontbreekt,’ gaat hij verder.
‘Ja, daar heb je wel gelijk in, jongeman. Wat kerstmuziek zou de sfeer helemaal compleet maken.’
‘Wat dacht u ervan als we met z’n allen kerstliedjes zingen?’
‘Oh, enig! Bep en ik zitten bij een zangkoor.’
‘Echt waar? U bent de perfecte personen om een liedje te starten.’
‘Ja hoor, roept u maar wanneer.’
Chris kijkt de zaal rond. De meeste mensen zijn zo’n beetje uitgegeten. Hij wil een pauze inlassen voor ze het toetje serveren. ‘Wat dacht u van nu?’
Hij heeft het amper gezegd of de dame begint uit volle borst Stille Nacht te zingen. Haar vriendin Bep zingt meteen mee en als een golf die zich over de tafel verspreidt, begint iedereen mee te zingen. De golf springt over naar de andere tafels en al gauw galmt Stille Nacht door de hele zaal. Chris wordt er stil van. Hij ziet een oudere heer met een zakdoek zijn ogen drogen en moet zelf even slikken. De dames starten het ene lied na het andere en de hele zaal doet mee. Chris pakt zijn telefoon en filmt de prachtige samenzang. Fantastisch hoe zo’n zaal willekeurige mensen zo mooi kan klinken. Hij stuurt het filmpje naar Jaïr en gaat dan helpen met afruimen.

Chris en zijn vrienden worden bedolven onder bedankjes, handdrukken, kussen, tranen en mooie woorden. De twee zingende dames gaan als laatste weg. ‘U heeft geen idee wat zo’n avond voor ons betekent.’
‘Ik begin er geloof ik een idee van te krijgen,’ zegt Chris. Hij is behoorlijk overweldigd door alle verhalen.
‘Er zijn nog veel meer mensen die zoiets goed kunnen gebruiken,’ zegt de dame. ‘Is er toevallig morgen nog zo’n diner?’
Chris kijkt naar Jolijn. Zij kijkt vragend terug.
‘Jaïr is morgen ook aan het werk,’ begint Chris.
‘Ik kan ook,’ zegt Jolijn. ‘En voor morgen kunnen we makkelijk meer vrijwilligers vinden.’
‘De winkels zijn open,’ gaat Chris verder. ‘Deze zaal is zeker nog een dag beschikbaar.’
De dames kijken hem hoopvol aan.
‘We doen het,’ zegt Chris. ‘Maar alleen als u morgen weer liedjes komt zingen.’
‘Oh, graag!’ zeggen de dames hartelijk.
Chris haalt zijn telefoon te voorschijn. ‘Ik maak nu het facebook-evenement. Project X-mas.’
‘Geweldig. Ik ga het iedereen vertellen,’ zegt de dame. ‘Tot morgen!’
‘Waar zijn we aan begonnen?’ vraagt Chris aan Jolijn zodra ze weg zijn.
Jolijn lacht. ‘We zijn gek.’
Chris’ telefoon geeft een piepje. ‘Daar zal je de eerste aanmeldingen hebben,’ grapt hij. Het is een bericht van Jaïr.
Is het al afgelopen? Geslaagd diner? Ik ben over een uurtje thuis.
Met een glimlach typt Chris een bericht terug:
Heel geslaagd! Morgen weer.
Hij krijgt een serie breedlachende smileys terug.

De volgende dag rent Chris van hot naar her. Zodra de winkels open zijn, staat hij op de stoep. Vrijwilligers genoeg gelukkig. Die zet hij allemaal aan het werk in de keuken. De zaal is opgeruimd en klaar voor een nieuwe lading gasten. Hij heeft het facebook-evenement dichtgezet bij 44 aanmeldingen. Voor de zekerheid hebben ze er extra stoelen bij gezet. Als de gasten arriveren zetten Chris en Jolijn dezelfde tactiek in als gisteren. De gezellig babbelende mensen plaatsen ze tussen de stille mensen. De twee zingende dames krijgen een ereplaats in het midden en net als gisteren zetten zij na het hoofdgerecht Stille Nacht in. Voor het eerst die dag staat Chris stil. Hij sluit zijn ogen en geniet van het volle geluid. Dit zou Jaïr prachtig vinden. Het filmpje dat Chris gisteren gemaakt heeft, hebben ze gisteravond laat een aantal keer bekeken en Jaïr had niet genoeg superlatieven om te beschrijven hoe mooi hij het vond.
Dan hoort Chris een bekende stem meezingen. Hij opent zijn ogen en draait zich om.
‘Jaïr!’ Hij slaat zijn armen om hem heen en fluistert: ‘Ik bedacht net dat jij het enige was wat nog aan mijn geluk ontbrak. Wat doe je hier? En het ziekenhuis dan?’
‘Ze konden me missen,’ zegt hij zacht met een glimlach van oor tot oor. ‘Ik vertelde mijn collega’s wat jij hier aan het doen was en spontaan hebben ze vervanging geregeld. Wat prachtig,’ zegt hij met een blik op de zaal vol zingende mensen.
Ze zwijgen en luisteren hoe de zingende dames Noel inzetten. Chris slaat een arm om Jaïrs schouder en sluit zijn ogen. Jaïr zingt zachtjes mee.
Als de laatste noten uitsterven begint Chris te klappen en de hele zaal klapt mee. ‘Dit wil ik elk jaar,’ zegt Chris in Jaïrs oor.
‘Maar niet zonder mij,’ zegt Jaïr.
‘Maar niet zonder jou.’